Beehives, swinging soul music, fingersnapping en nog meer van die memorabele dingen die ons weer naar die heerlijke sixties jaren terugvoeren. Dit was zaterdag het menu in cc De Mol Lier. De Nederlandse dames The Bluebettes (met vanavond één mannelijke gitarist in de rangen) brengen een sprankelende hommage aan de min of meer vrouwelijke kant van de jaren '60. Met The Supremes, Nancy Sinatra, Aretha Franklin, The Ronettes, Petula Clark, Tina Turner en andere maar op het repertoire toch enkele nummers waar de zang door een man (Eddie Hodges, Monkees, Manfred Mann) werd ingevuld.
The Bluebettes wisten met hun vijven de magie van de swinging golden sixties met meesterschap weer tot leven te wekken.
Vanavond een speciale avond, want het werd meteen ook een Nieuwsjaardrank en tijdens de ganse avond werd het publiek (gratis) getrakteerd op allerlei hapjes en drankjes.
Meteen de beuk erin, moeten ze gedacht hebben, want blijven stilstaan was geen optie met het uit 1966 oorspronkelijke, en door Lee Hazlewood geschreven, 'These Boots Are Made For Walkin'', dat Nancy Sinatra toch een cultstatus opleverde.
Je kreeg geen adempauze want naadloos aansluitend kregen we hun versie van Lesley Gore's 'It's My Party' en Eddie Hodges 'Knock On Your Door' zijn nu eenmaal songs die je benen in beweging brengen. Het laatste nummer werd ook nog door The Isley Brothers in 1959 uitgebracht maar zonder enig succes.
A-capella tijd dus en we kregen twee sterke uitvoeringen: Janis Joplin haar 'Mercedes Benz' kwam even aangereden en The Dixie Cups hun 'Chapel Of Love' vormden samen het a-capella luik.
Nog tijdens de eerste set werden we getrakteerd op o.m. Little Eva's wereldhit uit 1962, 'The Loco-Motion', een nummer van het succes duo Gerry Goffin/Carole King en 'The Leader Of The Pack' van The Shangri-Las.
Ook country was vanavond even vertegenwoordigd met Tammy Wynette's 'Stand By Your Man', zo bewezen deze dames dat ze ook sterk in dit genre waren.
Met Helen Shapiro's 'Walking Back To Happiness', en een eerste keer dat de zusjes Arlette en Geraldine Swartjes het podium verlieten, kregen we een leuke interactie met het publiek. Maar van dansen vooraan was echt nog geen sprake.
Na de pauze lukte dat wel, een beetje schoorvoetend kwamen enkele koppels vooraan post vatten voor een dansje.
Dat gebeurde dan op een sterke versie van Martha And The Vandella's 'Dancin' In The Street', een nummer dat ook nog een bescheiden hit werd voor de recent overleden David Bowie met Mick Jagger.
The Ronettes kennen we nog van 'Be My Baby' waarvan de Bluebettes nu een ietwat langere versie uitsponnen en dit tot groot genoegen van het publiek.
Terug even naar de blanke zangeressen van weleer en we kregen een leuke medley van enkele Dusty Springfield nummers: 'I Only Want To Be With You'/'Son Of A Preacher Man' en ik merkte meteen op dat vooraan vele monden in beweging kwamen.
Het minder bekende nummer van Laura Lee 'Dirty Man' was meteen weer de reden voor een uitstapje tussen het publiek waar de zangeressen op zoek gingen naar hun "dirty man" maar blijkbaar niet vonden.
Dat Petula Clark's 'Downtown' niet op het appél mocht ontbreken, dat moeten de Bluebettes geweten hebben en nu gingen de monden bij het publiek nog wijder open. "Downtown..." werd er steeds meegeschald... Noem nog eens een andere hit van Miss Clark?
Twee grote iconen uit het zwarte muziek repertorium zijn ongetwijfeld de helaas in 2012 overleden Etta James en de gelukkig nog onder ons verkerende Aretha Franklin. Aan hen werd natuurlijk ook hulde gebracht met o.m. sterke versies van respectievelijk het door Willie Dixon geschreven 'I Just Wanna Make Love To You' en Miss Franklin's succes 'I Say A Little Prayer'. Het enorme applaus nadien was zonder meer verdiend.
Rock-'n-roll stond ook op hun setlist, tijd dus voor Jerry Lee Lewis' 'Great Balls Of Fire'. Steeds meer koppels kwamen nu vooraan post vatten en niet om beter te horen maar wel om de beentjes extra te laten bewegen. Het was nu eenmaal een staand concert...
The Bluebettes konden natuurlijk ene Tina Turner niet over het hoofd zien en met 'River Deep, Mountain High' werd het nu helemaal een dansfeestje. Met het laatste nummer, maar de zusjes vertelden er meteen bij dat het er eigenlijk vijf op een rij werden, kwamen we aan het einde van deze prachtige sixties uitstap.
Vooreerst kregen we Neil Diamond's 'I'm A Believer' dat goud opleverde voor The Monkees, 'Wooly Bully', dat we nog kennen van ene Sam The Sham and the Pharaohs, gevolgd door 'Do Wah Diddy' van Manfred Mann en de Beatles song 'I Shaw Here Standing There' wat nu "Him" ipv "Her" werd. Deze uitgebreide medley komt eveneens uit de Merseysound van Groot-Brittannië, het van The Swinging Blue Jeans geleende 'Hippy Hippy Shake'. Alan Lovell (SBJ) had hier vanavond aanwezig moeten zijn, hij had hier zowaar van genoten.
Natuurlijk, en hoe kon het ook anders, kregen we nog één bisnummer en daarvoor bleven we nog even aan deze kant van de oceaan met Mary Hopkin's 'Those Where The Days', het nummer waarmee een van de zangeressen niet alleen bewees dat ze kon zingen maar dat ze ook fysiek in orde was en een stuk van het nummer tijdens een kopstand zong. Nog nooit eerder gezien in dit soort muziek.
Achteraf vroeg ze het publiek of iemand haar onderbroekje had gezien. Wat denk jij?
Dit avondje kan slechts in superlatieven beschreven worden: muzikaal hoogstaand, briljante podium présence en soms ietwat ontroerend. Samen gevat: de uitstekende formule voor een avondje sixties swing.
Line-up:
Esther Groenenberg, toetsen en zang
Chantal de Haan, basgitaar en zang
Arlette Swartjes, zang
Geraldine Swartjes, zang
Anna Hoekstra, drum en zang
Met dank aan CC De Mol - report and photo's: Alfons Maes © NNieuws.
